Najnovija istraživanja pokazuju da čak 4 od 10 primarno neificiranih rana na dijabetesnom stopalu razvijaju infekciju u prvih 12 meseci od početka lečenja.
Istraživači su analizirali dugoročne rezultate preko 850 pacijenata sa neinficiranim diajbetičnim ranicama na stopalu i ovo je prva studija ovog tipa u svetu. Premda je poznato je da je infekcija rane kod pacijenata sa dijabetesom glavni prediktor lošeg ukupnog zdravstvenog ishoda (produženo zarastanje rane, hospitalizacija, amputacija ili smrtni ishod), ove informacije uglavnom dolaze iz studija koje su analizirale pacijente sa već postojećim infekcijama rana na stopalima.
Ipak, iz kliničke prakse znamo da pacijent može imati neinficiranu ranu na početku tretmana i lečenja dijabetesnog stopala, ali da se infekcija može javiti kasnije, tokom samog tretmana. Ukoliko se infekcija javi, usporava proces zarastanja rane, menja terapijski pristup i može biti vrlo frustrirajuća i za pacijenta i lekara.
Navedena stiduja se upravo bavila ovom temom, odnosno učestalošću javljanja infekcija tokom tretmana i lečenja prethdono neinficiranih rana.
Istraživači su pokazali da čak 40% primarno neinficiranih rana tokom tretmana razvije infekciju uprkos najboljem tretmanu, previjanju i lečenju istih. Od svih pacijenata kod kojih se infekcija javila, 32% su imali rane koje su zarasle za 3 meseca, a 56% rane koje su zarastale više od 3 meseca.
Dakle ukupno i do 40% rana koje se adekvatno leče mogu razviti infekciju, dok je procenat infekcije mnogo veći kod nelečenih i neadekvatno tretiranih rana. Prvi klinički zaključak istraživača je bio da je ubrzani proces zarastanja rana od velike važnosti.
Svaki lekar bi trebalo da pokuša da primeni sve mere kako bi došlo do što bržeg zarastanja rana, ali takođe i pacijenta bi trebalo sa tim upoznati, kako bi i on odgovarajućim higijenskim merama i sa svoje strane doprineo ubrzanom zarastanju rane, a time i zajedno sprečili nastanak infekcije i lošijeg ishoda lečenja.
U nevedenoj studiji i kada se infekcija javila, uspešno je sanirana, ali je značajno usporila proces zarastanja rana u odnosu na rane bez infekcije. Ukoliko infekcija krene da se razvija na mestu ulceracije na stopalu, kraće vreme zarastanja je od presudne važnosti za smanjenje rizika od pogoršanja infekcije i lošijeg ishoda lečenja.
Takođe je pokazano da pacijenti koji imaju duboke rane, pacijenti koji su ranije imali ulceraciju, pacijenti sa perifernom neuropatijom i koštanim deformitetima stopala, imaju veći rizik od nastanka infekcije.
Konačni zaključak autora je da neophodna ozbiljna i kontinuirana kontrola statusa rana, imajući u vidu da i do 40% primarno neinficiranih ulkusa razvije infekciju, te da pažnja treba biti usmerena na svim merama koje će dovesti do što bržeg zarastanja rana i suzbijanju infekcije.